تأثیر درمان فراتشخیصی بر احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

مقدمه: اختلال طیف اوتیسم دشواری‌ها و سختی‌های زیادی را برای والدین به ویژه برای مادران به دلیل ارتباط بیشتر با کودک فراهم می‌کند. هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر درمان فراتشخیصی بر احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است. روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی است. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای فرزند مبتلا به مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در شهر اصفهان بودند که 40 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه مساوی (آزمایش و کنترل) به صورت تصادفی جایگزین شدند. درمان فراتشخیصی طی 12 جلسه گروهی 60 دقیقه‌ای انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها، از "مقیاس احساس گرفتاری" (Entrapment Scale) و "مقیاس چندبعدی حالت بی‌حوصلگی" (MSBS: Multidimensional State Boredom Scale) استفاده شد. روایی و پاپایی ابزارها در مطالعات قبلی بررسی و تأیید شده است. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 21 انجام گرفت. یافته‌ها: یافته‌های آماری نشان داد تفاوت بین احساس گرفتاری بیرونی (001/0 = P)، احساس گرفتاری درونی (001/0 = P)، یکنواختی (005/0 = P)، انگیختگی بالا (001/0 = P)، انگیختگی پایین (004/0 = P)، بی‌توجهی (010/0 = P) و درک زمان (022/0 = P) در دو گروه آزمایش و کنترل در پیش آزمون و پس آزمون معنی دار است. نتیجه گیری: درمان فراتشخیصی روشی مناسب برای کاهش مشکلات روان‌شناختی مانند احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی در مادران دارای فرزند اختلال طیف اوتیسم است. بنابراین، پیشنهاد می‌شود این درمان در کنار سایر درمان‌ها در مراکز آموزشی و درمانی مورد استفاده قرار گیرد.